ดูตัวอย่างความพยายามสร้างประเทศผ่านการสร้างเยาวชนที่มีคุณภาพ จากโครงการ No Kid Hungry จัดสรรอาหารเช้าที่มีความสำคัญต่อสุขภาพเยาวชนในประเทศสหรัฐอเมริกา
 |
| ดาราภาพยนต์ฮอลิวู้ด เจฟฟ์ บริดเจส และบิลลี่ ชอร์ ช่วยกันทำโครงการอาหารเช้าให้เด็กอเมริกัน |
เจฟฟ์ บริดเจส กับ บิลลี่ ชอร์
ชาติที่มั่งคั่งที่สุดในโลก
กระนั้นยังไม่สามารถป้
ที่จะหยุดความหิวโหย
โดย เควิน คุก
สามสิบก่อน บิลลี่ ชอร์นั่งบีบแตรอยู่ในรถท่
ตอนที่ติดอยู่บนถนน ชอร์เหลือบเห็นข่าวหน้าหนึ่
ชอร์กับน้องสาว เดบบี้ร่วมกันก่อตั้งองค์
ปัญหาคือ ความหิวโหยนั้นเป็นอาการหนึ่งที
จากนั้นมาโครงการ "ร่วมพลังกับเรา" ได้หาทุนมากถึง ๔๐๐ ล้านเหรียญสหรัฐ และนำไปใช้ในโครงการจั
ของเล่นชิ้นใหญ่ที่สุดที่เขาได้
เดอะโรแทเรียน : คุณสองคนเข้ามาอยู่ทีมเดียวกั
บริดเจส : บิลลี่กับผมพบกันเมื่อห้าปีที่
เดอะโรแทเรียน : ปัญหาต่าง ๆ ในโลกมีมากมายที่น่าแก้ไข ทำไมคุณเลือกปัญหานี้
ชอร์ : ตอนที่ผมกับเดบบี้เร่ิ
บริดเจส : ผมสนับสนุนงานเพื่อเด็
เดอะโรแทเรียน : เวลาคนอเมริกันคิดถึงความอดอยาก พวกเราคิดถึงคนหิ
ชอร์ : ก็หน้าตาอย่างคนปกตินี่แหละ เขาอาจเป็นเด็กชายนั่งในห้องเรี
บริดเจส : พวกเด็ก ๆ ที่เราพยายามให้ความช่วยเหลือ อาจดูเหมือนขาดแคลน แต่พวกเขามีฝันเหมือนเด็กทั่วไป บางคนบอกผมว่าเขาต้องการเป็
เดอะโรแทเรียน : อุปสรรคข้างหน้ามีอะไรบ้าง
ชอร์ : คนมักมองปัญหาความอดอยากว่าเป็
เดอะโรแทเรียน : อะไรคือแรงกระตุ้นของคุณสำหรั
ชอร์ : มันเกิดจากแรงผลักดันจากทุกส่
บริดเจส : ดูตัวอย่างที่ลอสเองเจิลลิส เมื่อสามปีที่แล้ว โรงเรียนในเมืองต่างผลักดั
เดอะโรแทเรียน : อาหารเช้าในโรงเรียนสร้
บริดเจส : เป็นความจริงที่ว่าอาหารเช้านั
ตอนนี้ผมเห็นแล้วว่า เราต้องลงทุนเพื่อให้เด็กได้
ชอร์ : ข้อดีอีกอย่างคือ สิ่งที่เราทำนั้นเป็นผลดีกั
เดอะโรแทเรียน : การต่อสู้กับความหิวโหย ตลอดเวลาที่ผ่านมา มีช่วงเวลาใดที่โดดเด่นที่สุด
บริดเจส : ปีที่แล้วผมได้พบกับผู้บริ
เดอะโรแทเรียน : เจฟฟ์ ผมเห็นดาราส่วนใหญ่แสดงและสร้
บริดเจส : คือว่า ผมไม่ชอบทำอะไรแบบเหยาะแหยะ ผมต้องการทำอะไรที่เป็นการเริ่มต้นโลกทัศน์ใหม่ ดังนั้นผมต้องกะเกณฑ์ให้ใช้เวลาอย่างมีประสิทธิภาพ ผมมีฐานการทำงานที่ดีเพราะรู้จักกับสื่อมวลชนมาก จึงไม่แปลกที่ผมจะใช้ประโยชน์จากฐานนี้เพื่อให้ความรู้และโน้มน้าวผู้คน ผมพบว่าบรรดาผู้บริหารโรงเรียน นายกเทศมนตรีและผู้ว่าการรัฐทั้งหมดอยากได้ยินสิ่งที่ผมจะพูด เมื่อตอนที่ผมพบกับคุณบิลลี่ ชอร์ ผู้คนต่างแปลกใจกับความก้าวหน้าที่เกิดขึ้นในเมืองและรัฐต่าง ๆ และไม่มีใครอยากหลุดจากกระแสการพัฒนานี้ ผมได้พบกับผู้ว่าการรัฐมอนทานา โคโลราโด แมรีแลนด์ เวอร์จิเนีย วอชิงตัน โอเรกอน เนวาดา และอาร์คันซอ ผมหวังว่าจะได้พบกับผู้ว่าการรัฐแคลิฟอร์เนีย เจอร์รี่ บราวน์และนายกเทศมนตรีบิลล์ เดอ บลาซิโอ จากเมืองนิวยอร์ค เพื่อปลุกเร้าให้เขานำโครงการอาหารเช้าของเราเข้าไปสู่ห้องเรียนในชุมชนต่าง ๆ ที่เขาดูแล
เดอะโรแทเรียน : คุณบิลลี่ ผลที่ได้จากโครงการหยุดความหิวโหยนั้นมีอะไรนอกจากจัดหาอาหารให้ประชาชนบ้าง
ชอร์ : มีครับ เกี่ยวข้องกับความยั่งยืน การจัดหาอาหารให้ประชาชนนั้นหยุดความหิวโหยได้มื้อหนึ่งหรือวันหนึ่ง แต่การหยุดความหิวโหยนั้นหมายถึงการจัดระบบที่มีหลักประกันว่าเด็ก ๆ จะมีอาหารที่คนต้องการรับประทานสามมื้อทุกวัน มันเป็นความแตกต่างระหว่างการใช้พลาสเตอร์ปิดแผลกับการรักษาบาดแผล
เดอะโรแทเรียน : จะให้คนอาสามาช่วยคุณได้อย่างไร
ชอร์ : พวกเขาสามารถเข้าไปดูรายละเอียดจากเว็บไซท์ nokidhungry.org และร่วมเป็นหนึ่งในเครือข่าย "ต้องไม่มีเด็กอดอยาก" สนับสนุนงานของโครงการ สร้างจิตสำนึกในประเด็นความหิวโหยให้แก่สมาชิกในชุมชนของเขา ผมเชื่อว่าทุกคนทำได้
ความอดอยากในอเมริกา : มองผ่านตัวเลข
ชาวอเมริกันนับล้านครัวเรือนประสบกับความไม่มั่นคงทางอาหารในปีที่ผ่านมา นั่นหมายความว่าพวกเขาไม่สามารถเข้าถึงอาหารที่ต้องการอย่างสม่ำเสมอ กระนั้นประเทศนี้ยังมีคนเป็นจำนวนมากมีปัญหาเป็นโรคอ้วน และอาหารเป็นจำนวนมากที่มีปลายทางที่ถังขยะ เป็นไปได้อย่างไรว่าประเทศที่อุดมสมบูรณ์อย่างยิ่ง ยังมีเด็กที่ขาดแคลนอาหาร เราได้เก็บตัวเลขเพื่อประกอบพิจารณาประเด็นปัญหานี้ ดังนี้
หนึ่งในเจ็ดครัวเรือนอเมริกันยังมีปัญหาความไม่มั่นคงทางอาหาร
ในปี พ.ศ.๒๕๕๖ ร้อยละ ๑๔.๓ ของประชากรอเมริกัน หรือประมาณ ๔๙ ล้านคน นับรวมเด็ก ๑๕.๗ ล้านคน มีความลำบากในการเข้าถึงแหล่งอาหารอย่างเพียงพอ
คนอเมริกันประมาณ ๒๓.๕ ล้านคน ใช้ชีวิตอยู่ในแหล่งทะเลทรายอาหาร ครึ่งหนึ่งของคนจำนวนนี้เป็นคนยากจน ทะเลทรายอาหารคือสภาพทางภูมิศาสตร์ที่ทำให้การเข้าถึงอาหารที่มีคุณค่าถูกจำกัด หรือไม่มีทางเข้าถึง เพราะร้านค้าหรือร้านของชำต่าง ๆ เหล่านั้นเข้าถึงลำบากหรืออยู่ไกลเกินไป
ครัวเรือนที่ถูกรายงานว่ามีสภาพความไม่มั่นคงทางอาหารจำนวนร้อยละ ๖๙ จะต้องเลือกว่าจะเอาอาหารหรือสาธารณูปโภค ๖๖ เปอร์เซนต์ของคนจำนวนนี้ต้องเลือกเอาระหว่างอาหารหรือยารักษาโรค
ในปีงบประมาณ ๒๕๕๖ เด็กจากครอบครัวรายได้ต่ำ ๒๑.๕ ล้านคนได้รับแจกอาหารฟรีหรือในราคาต่ำผ่านโครงการอาหารกลางวันของรัฐบาล เด็กจำนวน ๖ ใน ๗ คนจากตัวเลขนี้ไม่ได้รับแจกอาหารในช่วงปิดภาคเรียนฤดูร้อน
มลรัฐที่มีตัวเลขความไม่มั่งคงทางอาหารสูงสุด ๕ รัฐ แต่มีอัตราเด็กโรคอ้วนสูงกว่าเฉลี่ย ได้แก่รัฐมิสซิสซิปปี้ จอร์เจีย อาร์คันซอ เท็กซัส และนอร์ธแคโรไลนา ทั้งหมดนี้ยังมีปัญหาความมั่นคงทางอาหารในขณะที่เด็กโรคอ้วนมีอัตราสูงกว่าเฉลี่ยคือ ๒๗.๑ เปอร์เซนต์
ถ้าอัตราการเป็นโรคเบาหวานยังเป็นเหมือนปัจจุบัน ภายในปี พ.ศ.๒๕๙๓ คนอเมริกัน ๑ ใน ๓ คนจะเป็นโรคเบาหวาน ผู้ป่วยโรคเบาหวานในอเมริกา ๒๖ ล้านคน มีคนที่เป็น เบาหวานประเภท ๒ ถึง ๙๐-๙๕ เปอร์เซนต์ ซึ่งหมายความว่าพวกเขาสามารถป้องกันการเกิดโรคนี้ได้โดยการทานอาหารที่ดีต่อสุขภาพ ออกกำลังกายและลดน้ำหนักลง
นับตั้งแต่ พ.ศ.๒๕๒๓ ราคาพืชผักผลไม้เพิ่มขึ้น ๔๐ เปอร์เซนต์ แต่ราคาอาหารสำเร็จรูปก็ลดลงถึง ๔๐ เปอร์เซนต์ ถ้าคน ๆ หนึ่งใช้เงิน ๓ เหรียญซื้ออาหารรับประทาน เขาจะได้พลังงาน ๓,๗๖๗ แคลอรี่จากอาหารสำเร็จรูป หรือเขาจะได้ ๓๑๒ แคลอรี่จากอาหารครบหมู่
ยี่สิบปีที่ผ่านมา สหรัฐอเมริกาใช้เงินงบประมาณ ๑๙.๒ พันล้านเหรียญสนับสนุนอาหารขยะที่ผลิตจากข้าวโพดและถั่วเหลือง เช่นสารให้ความหวาน น้ำมันพืช แป้งข้าวโพด แต่แอปเปิ้ลซึ่งเป็นผลไม้ชนิดเดียวที่ได้รับเงินสนับสนุนจากงบประมาณรัฐบาล ได้รับเพียง ๖๘๙ ล้านเหรียญตลอดระยะเวลา ๑๘ ปีที่ผ่านมา
คนอเมริกัน ๑ ใน ๗ คนได้รับแสตมป์อาหาร โดยเฉลี่ยแล้วประชากร ๔๗ ล้านคนอยู่ในโครงการรับความช่วยเหลือโภชนาการอาหารเสริม (SNAP) ทุกเดือนในปี พ.ศ.๒๕๕๖ ซึ่งสูงสุดนับตั้งแต่เริ่มโครงการในปี ๒๕๑๒ เฉพาะในช่วงระหว่างปี ๒๕๕๐ ถึง ๒๕๕๔ จำนวนผู้รับประโยชน์นี้เพิ่มสูงขึ้นถึง ๗๐ เปอร์เซนต์ และคิดเป็นเงินงบประมาณในปี ๒๕๕๖ ถึง ๗๖.๔ พันล้านเหรียญสหรัฐ
ร้อยละ ๕๘ ของครอบครัวที่รับความช่วยเหลือ SNAP มีรายได้จากการทำงานคนเดียว ครอบครัวยากจนที่ทำงานเลี้ยงตัวเองคือกลุ่มเป้าหมายที่ได้รับความช่วยเหลือตามโครงการ SNAP ที่มีเพิ่มขึ้นมาโดยตลอด
ผลประโยชน์โดยเฉลี่ยจากโครงการ SNAP คือ ๑.๔๘ เหรียญต่ออาหารหนึ่งมื้อ โดยเฉลี่ยแล้วโครงการนี้ให้ความช่วยเหลือเทียบเท่าเงิน ๑๓๓ เหรียญต่อเดือนในปี ๒๕๕๖ และโดยเฉลี่ยครอบครัวที่รับประโยชน์จาก SNAP จะใช้สิทธิ ๓ ใน ๔ ภายในกลางเดือน และใช้ ๙๐ เปอร์เซนต์ภายในสามสัปดาห์
คนอเมริกันทิ้งอาหารมากถึง ๓๕ ล้านตันในปี พ.ศ.๒๕๕๕ อาหารมากถึงร้อยละ ๔๐ ถูกทิ้งไปจนเป็นปัญหาของเสียล้นเมือง เช่น ถุงพลาสติก กระดาษ โลหะ และแก้วที่ใช้หีบห่ออาหารนั้น
ข้อมูล : The Rotarian May 2015
No comments:
Post a Comment