Thursday, August 21, 2014

A Day to LIGHT UP Rotary in Sao Paulo

เมืองแห่งความกลมกลืนในความแตกต่าง สถานที่จัดประชุมใหญ่โรตารีสากลปี ๒๕๕๘
ตื่นตาตื่นใจใน..เซาเปาโล
โดย เจมส์ ไฮเดอร์

เมืองไหนดีกว่ากัน ระหว่างริโอเดอจาเนโรหรือเซาเปาโล  นี่เป็นหัวข้อที่ถกเถึยงกันในหมู่คนบราซิล และคงถกเถียงกันไปอีกนาน.
ริโอคือโปสเตอร์ทิวทัศน์ของโลกยุคใหม่ที่เป็นหาดสวรรค์ของผู้นิยมความสุขสนุกสนาน อยู่ท่ามกลางขุนเขาลำเนาไพร ผู้คนงดงามในชุดวับ ๆ แวม ๆ นี่เป็นข้อดีเด่นที่คนเพาลิสตาโน (คนในเซาเปาโล) ต้องยอมรับอย่างเสียไม่ได้ แล้วมักถามกันว่า "แล้วเมืองที่เลิศหรูนั้นจะหาอาหารมื้อดี ๆ ทานกันได้ไหม"
ทั้งนี้เป็นเพราะเซาเปาโลมีอาคารสูงตั้งตระหง่านอยู่บนที่ราบสูงจับจ้องไปยังที่ราบต่ำเบื้องหน้าที่เป็นชายฝั่งทะเล อันเป็นอนุสาวรีย์แห่งชีวิตที่หรูหรา เปรียบดังนิวยอร์คเมืองร้อนก็ว่าได้ ชาวเมืองต่างภาคภูมิใจในความเป็นเมืองศูนย์กลางธุรกิจของโลกที่มีเศรษฐกิจใหญ่เป็นอันดับเจ็ด  และพวกเขายังยืนยันว่าที่นี่เป็นเมืองแห่งอาหารอร่อยที่สุดในอเมริกาใต้
นอกเหนือจากความมั่งคั่งทางเศรษฐกิจที่กระจุกตัวที่เซาเปาโลแล้ว หุบเขาอาคารระฟ้าที่เป็นศูนย์กลางอย่างอาเวนนิดา เปาลิสต้าเป็นพื้นที่ ๆ ก่อให้เกิดรายได้ประชาชาติมากถึง ๑ เปอร์เซนต์ของทั้งหมดของประเทศที่มีชายหาดยาวสุดลูกหูลูกตานี้ ที่เป็นเช่นนี้ส่วนหนึ่งเกิดจากเศรษฐกิจของชาวญี่ปุ่นโพ้นทะเนี่มากกว่าที่ใด ๆ ในโลก อันเป็นผลสืบเนื่องจากการเปิดประเทศต้อนรับนักลงทุนจากทั่วโลกของบราซิลในช่วยต้น ๆ ของศตวรรษที่ ๒๐ พอดีกับญี่ปุ่นก็ประสบกับความยากลำบากในการทำมาหากินในประเทศตนเองหลังการล้มระบอบศักดินา จึงอพยพออกนอกประเทศมาตั้งถิ่นฐานรวมตัวกันหนาแน่นในเขตที่เรียกว่า "ลิเบอร์เดด" ที่เต็มไปด้วยร้านค้า กลิ่นอายแบบญี่ปุ่น และมีร้านซูชิอยู่มากมายอย่างเหลือเชื่อ
ลที่มากระจุกตัวกันอยู่ที่
ถัดจากลิเบอร์เดดไปสองสามช่วงถนน หากคุณเดินแบบทอดน่องไปเรื่อย ๆ ผ่านโบสถ์ขนาดใหญ่หรือที่มีชื่อว่า "แคททีดรัล ดาเซ" และผ่านอาคารอพาร์ทเมนต์ที่ด้านหน้าตกแต่งด้วยศิลปกรรมยุคใหม่สร้างตอนที่ศูนย์กลางเมืองแห่งนี้ยังเต็มไปด้วยพื้นที่ปลูกต้นชา ที่นี่คือศูนย์กลางของเมืองซึ่งเดิมเป็นที่ตั้งโบสถ์คริสต์ของหมอสอนศาสนานิกายเยซูอิท ทำให้มองเห็นถึงสภาพบ้านเมืองแบบบ้านนอกที่สืบทอดให้เห็นในปัจจุบัน ตั้งตระหง่านอยู่ในจตุรัสเหมือนเป็นคนแคระท่ามกลางอาคารที่ทำการขนาดสูงที่มีอายุกว่าร้อยปี พระที่เคยดูแลโบสถ์ไม่มีอีกต่อไปแล้ว อาคารเหล่านั้นถูกครอบครองโดยร้านขนมที่ขายขนมโบโล (ขนมเค้กแบบโปรตุเกส) หรือขนมเค้กที่ทานอร่อยเสริฟพร้อมกาแฟในพื้นที่สวนหลังร้าน
แต่ถ้าหากต้องการเจาะลึกถึงหัวใจของการปรุงอาหารเลิศรสของเซาเปาโลต้องไปที่เมอร์คาโดมูนิซิปาล ตลาดใหญ่ทรงวิคตอเรียที่ดูจากข้างนอกคล้ายปลายทางสถานีรถไฟในลอนดอน  สำหรับผู้ที่มาร่วมประชุมใหญ่โรตารีสากล คุณอาจเรียกแท็กซี่จากศูนย์ประชุมอันเฮมบีข้ามแม่น้ำไทเต้ได้อย่างง่ายดาย  ภายในตลาดคุณจะพบกับร้านค้าต่าง ๆ มากมายขายสินค้าประเภทเครื่องเทศ ผลไม้ เนื้อสัตว์แปรรูป ปลาค็อดดองเค็ม [ที่พอร์โกเฟลิทซ์ คุณอาจซื้อหมูได้ทั้งตัว หรือตัวแคปิบารา (สัตว์คล้ายหนูที่ตัวใหญ่กว่าแต่ไม่มีหาง)] บนชั้นสองของตลาดคือระเบียงขนาดใหญ่เรียงรายไปด้วยร้านกาแฟ คุณสามารถหาแซนด์วิชและเบียร์เย็น ๆ ที่เรียกกันว่า "ช็อป" ทานดื่มไปพร้อมกับกวาดสายตาดูความวุ่นวายของตลาดด้านล่าง
Figueira Rubaiyat 
หากคุณต้องการไปตลาดที่ระดับสูงขึ้นไปอีก เซาเปาโลมีภัตตาคารที่มีชื่อระดับโลก ดีโอเอ็มคือสุดยอด ที่นี่ตั้งอยู่ในเขตจาร์ดีมเปาลิสต้ามักรู้จักกันทั่วไปว่าเป็นที่สุดของอาหารลาตินอเมริกา เกรงใจที่จะบอกว่าที่สุดในโลก เชฟอาเล็กซ์ อาทาลา ดังขนาดไทม์แมกกาซีนจัดให้เป็นหนึ่งในร้อยบุคคลที่ทรงอิทธิพลในโลกเมื่อปีที่แล้ว  เขาลงทุนปลูกพืชที่จะเอามาใช้เป็นส่วนประกอบอาหารเองในแถบอะเมซอน เดินทางบ่อย ๆ เพื่อเสาะแสวงหาพืชพันธ์ธัญญาหารที่บางประเภทก็เรียกชื่อไม่ถูก เขายังช่วยเกษตรกรรายย่อยให้ทำการเกษตรแบบอินทรีย์เพื่อจะได้มีรายได้สูงขึ้น  ผลที่ตามมาคือการคิดค้นเมนูอาหารแบบบราซิลเลียนที่เป็นที่นิยมและทำเลียนแบบกันแพร่หลาย แต่ก็ไม่มีใครเทียบพอจะเป็นคู่แข่งได้
ฟิกูอีรารุไบยาท ถือดูเหมือนจะเป็นภัตตาคารที่ตั้งอยู่ในทำเลดีที่สุดของเมืองบนถนนสายทันสมัย "แฮดดอกโลโบ" (หรือ รูแฮดดอกโลโบ) ในจาร์ดีมเปาลีสตา สวนภายในภัตตาคารแห่งนี้ มีโต๊ะตั้งอยู่รายรอบต้นไทรขนาดใหญ่ที่มีกิ่งก้านแผ่ขยายออกไปไกลครอบคลุมแขกที่มาใช้บริการเกือบทุกคน ดูไปคล้ายคอไดโนเสาที่ยื่นออกจากลำตัวยาวออกไปจนทะลุหลังคากระจกด้านบน  คนส่วนใหญ่มาที่นี่เพื่อทานเนื้อแบบบราซิลเลียนหรืออาร์เจนติน่า แต่เนื้อแกะคือหนึ่งในยอดอาหารจานโปรดที่ผมชอบเป็นพิเศษ และอาหารที่ปรุงโดยปลาจากอะเมซอนก็อร่อยไม่แพ้อาหารในเมืองมานอส.
เชฟอาหารญี่ปุ่นระดับปรมาจารย์ในเมืองก็พบได้ในภัตตาคารระดับบน เช่นที่ไอโซเมะ เข้าไปนั่งที่บาร์ไม้มองดูเชฟเตรียมอาหารอย่างพิถีพิถันไม่ว่าจะเป็นซูชิหรือซาชิมิต้นตำหรับ หรือจะเป็นอาหารพันธ์ผสมญี่ปุ่นกับบราซิลเลียนแบบฟิวชั่นเช่นหอยนางรมย่างโรยเสาวรส
แต่การหาอาหารชิมในตลาดล่างก็เป็นเรื่องที่ไม่ควรพลาดในเซาเปาโลเช่นกัน อาหารภาคพื้นอื่น ๆ หารับประทานได้เช่นกันโดยเฉพาะอาหารทะเลภาคอีสาน ซึ่งที่ขึ้นชื่อที่สุดต้องเป็นที่โมโคโตะในวีลาเมเดอีรอส ขับรถ ๔๐ นาทีไปทางเหนือจากกลางเมือง ไกลหน่อยแต่คุ้ม มันเริ่มต้นชีวิตเหมือนจากรูกลางกำแพงห้องครัวที่สร้างโดยโฮเส่ โอลิเวียร่า เดอ อัลเมดา ผู้ซึ่งอพยพมาจากเพอร์นัมบูโกในภาคอีสานของบราซิล วิธีการทำอาหารแบบบ้าน ๆ ของเขาซึ่งรวมถึงสูตรลับสุดยอดอาหารปรุงจากเนื้อกับน้ำถั่ว ทำให้ผู้คนหลงไหลรสชาติกันทั่วบ้านทั่วเมืองและตลอดปี เหตุนี้เขาจึงยอมขยายกิจการที่ทำอยู่ออกไปจนนิวส์วีคนำไปบรรจุเป็นหนึ่งใน ๑๐๑ ร้านอาหารที่ดีที่สุดในโลก.
ที่โมโคโตะนี้ยังเป็นแห่งแรกในโลกที่บริกรเสิร์ฟเหล้าคาชัคก้า ซึ่งเป็นเครื่องดื่มที่เดิมผลิตจากชานอ้อยโดยทาสที่ทำงานในไร่ มักนิยมดื่มเพื่อการเฉลิมฉลอง ลีอันโดร บาทิสต้าจะนำคุณชมห้องเก็บเครื่องดื่มชั้นเลิศหลากหลายประเภทของประเทศ สุดยอดของเครื่องดื่มที่เขาชอบเป็นพิเศษคือยี่ห้อฮาวานาเทียบชั้นได้กับเหล้าสก๊อตที่ผลิตจากมอลต์ มันสูสีกันในด้านความนุ่มและราคา  และที่โชว์ได้ว่าดีที่สุดเป็นอันดับสองและคุณสามารถซื้อกลับบ้านได้เลยคือเว็บเบอร์เฮาส์ ที่คุณจะรู้สึกถึงร่องรอยของวนิลา รสชาตินุ่มแบบไวน์ซอแตน (ฝรั่งเศส) มากกว่าจะเป็นสุรา
เมื่อหนังท้องตึงกระเป๋าเริ่มแฟบ ก็ถึงเวลาลองสัมผัสความน่าหลงใหลอีกด้านหนึ่งขอเมืองนี้ นั่นคือฟุตบอลหรือซ็อคเกอร์ แต่ที่นี่เรียกกันว่า "ฟุชบอล" เป็นกิจกรรมที่เป็นมากกว่าความน่าหลงใหลของคนทั้งประเทศ บางคนเปรียบเหมือนเป็นศาสนาหนึ่ง และมันเกิดขึ้นที่เซาเปาโลนี่เอง  ชาลส์ มิลเลอร์ บุตรชายของวิศวกรรถไฟชาวสก๊อตมีแม่เป็นชาวบราซิลเลียน เกิดในปี พ.ศ.๒๔๑๗ ได้รับการศึกษาที่ประเทศอังกฤษ เขาได้เข้าทีมฟุตบอลลอนดอนคอรีนเธียนส์ ซึ่งตอนนี้ปิดตัวไปแล้ว เมื่อเขาเดินทางกลับบ้านเกิด เขาเอาลูกบอลหนังสองลูก รองเท้าฟุตบอลคู่หนึ่ง และคู่มือกฎกติกาฟุตบอลกลับมาบ้านด้วย จากนั้นมากีฬาลูกหนังนี้ก็เป็นที่นิยมในบราซิล และทำให้ประเทศนี้มีชื่อติดทีมดังในประวัติศาสตร์ซ็อคเกอร์โลก โดยมีสถิติชนะเลิศในเวิร์ลด์คัพ ๕ ครั้ง และยังมียอดนักฟุตบอลโลกหลายคนที่มาจากบราซิล
ชื่อ "คอรีนเธียนส์" (ชื่อเต็มคือ "สโมสรกีฬาคอรีนเธียนส์เปาลีสต้า") ปัจจุบันเกี่ยวข้องกับสโมสรดาวรุ่งที่สุดในโลกแห่งหนึ่ง ที่มีแฟนบอลจำนวนหนึ่งยอมออกทุนจัดพิธีศพกับให้บรรดาผู้ให้การสนับสนุนรุ่นเก่าแก่ของทีมฟุตบอลนั้น พวกเขาออกให้ทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นโลงศพ เครื่องประดับของทีม และนักไวโอลีนที่คอยบรรเลงเพลงประจำทีม  มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญเลยที่เซาเปาโลจะได้รับการเสนอชื่อเป็นเจ้าภาพจัดการแข่งขันเวิร์ลด์คัพ ๒๐๑๔ ในสนามใหม่ล่าสุดที่ลงทุนสร้างเกือบห้าร้อยล้านเหรียญสหรัฐ อันถือว่าเป็นบ้านใหม่ของ "คอรีนเธียนส์"
Museu do Futebo
ถ้าอยากดูฟุตบอล แนะนำให้เลือกเจ้าภาพของทีมต่าง ๆ อาจเป็น ทีมเซาเปาโล  ปาล์มเมอร์ราส และโปรตุเกส ในอนาคตจะมีทีมซานโตสเข้ามาร่วมด้วย ซึ่งเป็นสโมสรฟุตบอลของนักฟุตบอลระดับตำนานของบราซิลที่ชื่อ เปเล่
คุณอาจได้ทั้งอาหารอร่อยและดูฟุตบอลนัดเด็ดโดยไม่ต้องเลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง โดยไปที่สนามกีฬาโมรูมบี้ ตั้งอยู่ในแหล่งหรูหราที่สุดของเซาเปาโล ซึ่งมีชื่อเรียกเหมือนกันว่า "โมรูมบี้" ที่นั่นคุณสามารถเอาบัตรเข้าชมแลกเป็นที่นั่งในร้านอาหารญี่ปุ่น "โคจิ" ได้  ร้านนี้เสิร์ฟซูชิท้องซาลมอนกับมะนาวที่อาจทำให้คุณลืมความสนใจในเกมที่กำลังเล่น ที่นี่เป็นอีกที่หนึ่งที่เป็นสนามกีฬาบนพื้นดินที่อาจหาอาหารและเครื่องดื่มดี ๆ รับประทานได้
เพิ่มเติมสำหรับแฟนบอล ผู้แวะเวียนไปที่ "มูซิอูดูฟุชบอล" (พิพิธภัณฑ์ฟุตบอล) ที่เป็นส่วนหนึ่งและอยู่ภายในสนามกีฬาเปาโลมาชาโดเดอคาวาโล อารีนาที่มีมาตั้งแต่ทศวรรษ 1940 แทรกตัวระหว่างอัฒจรรย์ของสนามลาดเอียงแห่งไฮกีอันโนโปลีส (อีกชื่อของโมรูมบี้) ภายในจัดวางเรื่องราวอย่างน่าสนใจแฝงอารมณ์ขันให้เห็น กระนั้นก็สะท้อนให้เห็นความศรัทธาในกีฬาฟุตบอลของชาวบราซิล ทำให้ผู้เยี่ยมชมรู้สึกถึงแง่งามของเกมฟุตบอล ที่อยากอวดคือห้องรูปบราซิลในสีแซปเปียเล่าเรื่องราวในอดีตครั้งเมื่อฟุตบอลเริ่มเข้ามาในประเทศนี้ การจัดแสดงสิ่งของที่เด็กข้างถนนซึ่งบางคนกลายเป็นมหาเศรษฐีในวงการซ็อกเกอร์ เคยเป็นเจ้าของตั้งแต่ของประเภทตุ๊กตาไปถึงถุงเท้าเตะบอลและแม้กระทั่งก้อนหิน ที่มีสีสันมากขึ้นก็คือเสียงบันทึกจากวิทยุในอดีตของนักพากย์กีฬาที่กำลังปลุกเร้าใจผู้ฟังในเกมประวัติศาสตร์การทำประตูของบราซิล (คำเตือนนักทำประตู : ส่วนใหญ่จบลงด้วยเสียงเชียร์อย่างตื่นเต้นของคนดูคล้าย ๆ "โกลลลลลลลลลลลล") และความทรงจำดี ๆ ของนักซ็อกเกอร์ในเกมที่เขาเล่น นักวิจารณ์กีฬาที่มีชื่อเสียงคนหนึ่งเล่าให้ฟังถึงความเชื่อที่เขาและครอบครัวเคยมีร่วมกันเมื่อครั้งเป็นเด็ก (เหมือนชาวบราซิลส่วนใหญ่) ว่าเวลานั่งเชียร์ฟุตบอลโลกจะต้องนั่งม้านั่งตัวเดียวกันทั้งบ้าน ในขณะที่ผู้เป็นพ่อจะเอาแมกกาซีนม้วนสอดไว้ที่รักแร้เพื่อนำโชค.
ประวัติศาสตร์ไม่มีให้ชมมากนักในเซาเปาโล เมืองที่ครั้งหนึ่งถูกสร้างภายใต้การครอบครองและด้วยอิทธิพลของยุโรป แล้วก็ถูกลบล้างออกไปด้วยการแพร่ขยายและความซ้ำซ้อนของการพัฒนาอย่างบ้าคลั่ง ดั่งคำกล่าวของนักประพันธ์ชาวอังกฤษ เจมส์ สกูดามัวร์ที่บรรยายในหนังสือชื่อ "เฮลิโอโปลิส" ของเขาเมื่อปี พ.ศ.๒๕๕๓ ว่า "เมืองที่ไม่เคยมีการวางผังเมือง เมืองที่ไม่มีมิติของเวลา เพราะชาวเมืองถูกลอบจู่โจมโดยความเป็นเมืองนั่นเอง โดนระเบิดลูกแล้วลูกเล่าอย่างต่อเนื่องจากการบูมปลูกกาแฟ น้ำตาล แล้วก็มายาง มันเกิดขึ้นเร็วมากจนไม่มีใครจะหยุดหายใจแล้วถามคำถามว่าเราทำอะไรและจะไปที่ไหน จากนั้นมามันก็ขยายตัวไปเรื่อย และตามมาด้วยการใช้พลังงานอย่างมากมายมหาศาล หากคุณเดินไปในเมืองบางครั้งอาจสัมผัสกับกลิ่นอายบรรยากาศเก่า ๆ จากสถานที่บางแห่งแบบที่คุณไม่เคยสัมผัสมาก่อน เช่นภาพเลือนรางสีขาวดำของอาคารระฟ้าอย่างในนครนิวยอร์คทศวรรษที่ ๑๙๕๐
ที่เมืองนี้เราสามารถเดินทางไปที่ต่าง ๆได้อย่างง่ายดาย ส่วนต่อขยายของเมืองมีรถไฟฟ้าที่สะดวกและปลอดภัย แท็กซี่มีมากมายและไม่แพงด้วย แต่ควรหลีกเลี่ยงการใช้รถโดยสารเพราะปกติจะแน่นและค่อนข้างวุ่นวายซ้ำยังขับกันเร็วเกินไป อ้างว่าเพื่อความปลอดภัย
Ibirapuera Park
หากต้องการจะหลบหนีความสับสนวุ่นวานในเมืองที่มีมวลมหาประชาชนถึง ๒๐ ล้านคน ลองไปที่เซ็นทรัลปาร์คแห่งเซาเปาโลที่ชื่อว่า "อีบีราปูเอรา"ปาร์ค ตั้งอยู่ใจกลางวีลามาเรียนา คุณจะพบกับบึงวางโค้งโอบล้อมด้วยสนามหญ้าที่เต็มไปด้วยต้นไม้ชื่อแปลก ๆ ชาวเปาลีสตามาที่นี่เพื่อพักผ่อนหย่อนใจ ทานปิคนิค หรือวิ่งออกกำลังกายบนทางวิ่งที่แทรกตัวระหว่างหญ้าที่เขียวขจี ความสวยงามของสถานที่แห่งนี้ยังปรากฎให้เห็นยามค่ำคืนเมื่อความร้อนของอากาศตอนกลางวันเหือดหายไป และน้ำพุในบึงน้ำพุ่งขึ้นรับแสงที่แดงและส้มที่ส่องจากสปอตไลท์ดูคล้ายสายฟ้าแล็บ
หากจะมีสถานที่สักแห่งหนึ่งที่รอดพ้นจากเงื้อมมือของความซ้ำซ้อนของการพัฒนา นั่นก็คือพิพิธภัณฑ์แห่งเปาลีสต้า (หรือ มูซิอูเปาลิสต้า) สร้างขึ้นในปี พ.ศ.๒๔๓๘ ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นพิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์ธรรมชาติ ปัจจุบันเน้นแสดงประวัติศาสตร์ของเมืองนี้ ที่นี่ตั้งอยู่ในสวนบนเนินเขาทอดผ่านสระและบ่อน้ำหลายแห่งไปจรดที่อนุสาวรีย์ (ประกาศอิสรภาพจากโปรตุเกส) ขนาดใหญ่
Instituto Butantan
แต่หากต้องการจะหลบหนีไปไกลสักหน่อย ก็ลองจับแท็กซี่ไปที่อินสติตูโตบูตันตัน (ศูนย์วิจัยการแพทย์ชีววิทยา) แรกเห็นรู้สึกคล้ายอยู่ในยุโรปยุคสวยงาม (Belle Époque Europe) ที่มาตั้งอยู่กลางป่าเขตร้อนอย่างชานเมืองภาคตะวันตกของเซาเปาโล พื้นที่ตรงนี้ถือว่าเป็นเขตชนบทและดูแปลกตา สถาบันนี้สร้างขึ้นกว่าร้อยปีมาแล้วเพื่อเป็นศูนย์วิจัยทางการแพทย์เพื่อต่อสู้กับการระบาดของกาฬโรคในเวลานั้น ดังนั้นจึงมีการเลี้ยงงูพิษไว้หลายสายพันธ์ (โชคดีที่ยังเป็นศูนย์วิจัย และนับได้ว่าเป็นสถาบันที่ใหญ่ที่สุดในลาตินอเมริกาที่ผลิตและจำหน่ายยาต้านพิษงู ยาต้านสารพิษต่าง ๆ และวัคซีนชนิดต่าง ๆ)  คุณอาจเดินชมคอกงูพิษ งูจงอาง คิงสเนก และงูเหลือม นอกจากนี้ยังมีมุมสะสมแมงมุมยักษ์เขตร้อนที่จะทำให้ขนบนผิวคุณลุกได้ มีป้ายอันหนึ่งในสวนเตือนผู้มาเยี่ยมชมไม่ให้เข้าไปในบริเวณป่าที่ลึกเข้าไป จากการเยี่ยมชมสัตว์ในกรงที่นี่คุณคงไม่รู้สึกอยากฝืนคำเตือนนี
Samba de Rainha
เซาเปาโลยังมีแหล่งฟังดนตรีที่น่าตื่นตาตื่นใจ โดยเฉพาะที่เป็นจังหวะเร่าร้อนแบบแซมบ้า ในใจกลางเมืองที่บาร์โวเซ่ไวซิกิแซร์แถบรวมตัวคนทันสมัยที่ชื่อ พลาซ่าโรเซอเวลท์มีชื่อในด้านการดึงดูดนักฟังดนตรี  หรือที่บาร์ฟาเวลา วิลามาดาเลนา มีการแสดงของนักดนตรีหญิงชื่อวงว่า "แซมบ้าเดอฮายนา" (หรือ แซมบ้าควีน) เล่นที่นี่ทุกวันอาทิตย์  หรืออาจลองสัมผัสกับกราซีอาดิโอ บาร์ยืนเต้นที่วัยรุ่นของที่นี่เต้นตามจังหวะที่เขาชอบ  เมื่อพระอาทิตย์ตกดินแล้วอย่าเข้าไปใกล้ศูนย์กลางเมืองเก่าที่ใกล้กับ "เซ"  แต่บาร์และภัตตาคารในแถบถนนจาร์ดีมเปาลีสต้าและพินแฮรอสปลอดภัยสำหรับการเที่ยวดื่มกิน
วิธีปิดฉากวันแห่งการท่องเที่ยวที่ดีที่สุดในเซาเปาโลวิธีหนึ่งคือการปิดด้วยไกปิรินยา หรือเหล้าค็อกเทลคาชัคกาพร้อมกับบีบมะนาวผสมน้ำตาล ถ้าจะจบแบบนี้ต้องไปที่ถนนแอสปิกวยต้าใกล้ ๆ วีลามาดาลีนา ซึ่งเป็นทั้งภัตตาคารและที่ฟังเพลง และตลอดทางเท้าที่คลาคล่ำไปด้วยหนุ่มสาวเปาลีสต้าแฝงตัวในความมืดทำในสิ่งที่วัยรุ่นเมืองเป็นที่รู้จักทำกัน -สุขกันเถิดเรา 

ลงทะเบียนร่วมประชุมใหญ่โรตารีสากลปี ๒๕๕๘ ที่จะจัดขึ้นระหว่างวันที่ ๖-๙ มิถุนายน โดยให้ลงทะเบียนล่วงหน้าก่อนวันที่ ๑๕ ธันวาคม ได้ที่ www.riconvention.org 


A Day to Light Up Rotary in Sao Paolo

by James Hider
Which is the better city, Rio de Janeiro or São Paulo? That is the great debate that dominates Brazilian life, and probably always will.
Rio is the global poster child for beachfront hedonism, with its mountains and jungles and beautiful people in skimpy clothing. This is something paulistanos grudgingly admit. They then invariably ask, “Where in the Marvelous City can you get a decent meal?”
Because São Paulo, its concrete towers peering from a plateau over the coastal plain, is a monument to fine living, a tropical version of New York. Its busy denizens pride themselves on being the business heart of the world’s seventh-largest national economy, and they argue with justification that Sampa, as the city is known, is the culinary capital of South America.
Aside from the sheer concentration of wealth in São Paulo – its central skyscraper canyon, the Avenida Paulista, contains 1 percent of the nation’s GDP in its milelong stretch – part of the city’s gastronomic greatness stems from having the largest Japanese population outside of Japan. This legacy of the early 20th century, when Brazil was hungry for immigrants and post-feudal Japan was suffering famine, has left an entire area of the city center, known as Liberdade, full of Japanese shops, festivals, and amazing sushi restaurants.
A few blocks away from Liberdade – if you stroll past the hulking cathedral, or Catedral da Sé, and the crumbling art nouveau facades of apartment blocks built when the center was still surrounded by tea plantations – you come to São Paulo’s ground zero: the 16th-century Jesuit mission, an oddly rural-looking relic standing on a small square and dwarfed by high-rises and grandiose century-old office buildings. The monks who ran the mission are long gone, replaced by bakers who sell a mean bolo, or cake, to be savored with a Brazilian coffee in a small courtyard out back.
But to really leap into São Paulo’s exotic gourmet heart, start at the Mercado Municipal, the vast Victorian market hall that looks a little like a London railway terminal from the outside. For Rotary convention goers, it’s an easy cab ride across the Tietê River from the Anhembi Convention Center. Inside, you’ll find a labyrinth of stalls selling all varieties of Brazilian spices and fruit, cured meats, and salted cod. (At the Porco Feliz, you can pick up an entire pig, or order a capybara, the largest rodent in the world.) Upstairs is a huge balcony packed with cafes where you can down sandwiches and ice-cold draft beer, called chope, and contemplate the bustle below.
If you’re looking to go upmarket, São Paulo has some of the world’s highest-rated restaurants. At the top is D.O.M., in Jardim Paulista, frequently cited as one of Latin America’s best – if not the best. Its chef, Alex Atala, made Time magazine’s list of the 100 most influential people last year. He harvests his ingredients from sustainable sources in the Amazon, making frequent trips to seek out plants and fish with unpronounceable names, and helps small farmers produce organic crops profitably. The result is a home-grown Brazilian haute cuisine that has been much imitated, but not yet rivaled.
Figueira Rubaiyat commands one of the most impressive settings in the city, on Jardim Paulista’s glitzy Rua Haddock Lobo. In its garden, tables cluster around an enormous banyan tree whose branches snake out over diners like diplodocus necks before disappearing through the glass roof. Most people go for the Brazilian or Argentine beef dishes, but the lamb is among the best I have ever eaten, and the selection of meaty Amazon fish is as good as anything outside Manaus.
The city’s Japanese master chefs have also gone upmarket: At tiny Aizomê, sit along the wooden bar and watch as they prepare dishes ranging from traditional sushi and sashimi to Japanese-Brazilian fusion cuisine, such as grilled oysters with passion-fruit glaze.
But in São Paulo, eating downmarket doesn’t mean missing out. Regional cuisines are well represented, especially the northeast’s homey seafood-rich dishes. By far the most renowned spot for this is Mocotó in Vila Medeiros, a 40-minute drive north of the city center but worth the trek. It began life as a hole-in-the-wall kitchen set up by José Oliveira de Almeida, a migrant from Pernambuco in Brazil’s drought-plagued northeast. His home cooking – including his trademark meat and bean broth, made according to a secret recipe – has attracted such a lively crowd over the years, he was forced to expand into a full-scale restaurant that Newsweek listed as one of the 101 best eateries around the globe.
Mocotó also boasts the world’s first and only sommelier of cachaça – Brazil’s most celebrated native drink, originally distilled on slave plantations from pulped sugar cane. Leandro Batista will give you a tour of the best brews from the country’s vast range: His top tip is the Havana brand, which rivals single-malt Scotch for smoothness and price, but a close second-best, and one to bring home, is Weber Haus, with a hint of vanilla bean that gives it the softness of a good Sauternes rather than a spirit.
Once your belly is full and your wallet more or less depleted, it’s time to sample the city’s other passion: soccer. Futebol, as they call it here, is more than a national obsession; it’s more like a religion, and São Paulo is the place where it all began. Charles Miller, the son of a Scottish railway engineer and an Anglo-Brazilian mother, was born here in 1874 and studied in Britain, where he became a footballer for the now-defunct London Corinthians. When he returned to his native city, he brought with him two leather footballs, a pair of football boots, and a book of rules. The sport quickly caught on, and Brazil went on to become the most decorated national team in history, with a record five World Cup titles under its belt and an undisputed roster of some of soccer’s greatest players.
The name Corinthians is now associated with one of the most lucrative clubs in the world, whose fans are so devoted that it offers funeral services for die-hard supporters, complete with a coffin in the team’s colors and a violinist to play its anthem. It is no coincidence that São Paulo was picked to host the opening match of the 2014 World Cup in a spanking-new stadium built for about half a billion dollars, which is the new home of the Corinthians.
If you plan to catch a game, you can choose from a host of teams, including São Paulo, Palmeiras, and Portuguesa. Down the road, the team of Santos, from the dock city of the same name, was the club of footballing legend Pelé
You can combine the city’s loves for fine dining and football at Morumbi stadium, located in one of the swankier areas of São Paulo, also called Morumbi. There you can trade in the bleachers for a spot at Koji, a wonderful little Japanese restaurant whose salmon-belly sushi with a citrus twist is enough to distract even the most ardent fans from the game. It is also one of the few places in Brazil’s dry stadiums where spectators can enjoy a drink.
For more football, visit the Museu do Futebol under the bleachers of the Paulo Machado de Carvalho stadium, an impressive 1940s arena wedged among the green slopes of Higienópolis. With a lively layout and a wry sense of humor – despite dealing with Brazil’s holy of holies – it captures the essence of the beautiful game. Highlights include a room full of sepia photos of Brazil from the time when football first arrived, and a display of objects that the nation’s street kids – some destined to become multimillionaire soccer legends – use in kickabouts, from dolls’ heads to rolled-up socks and even rocks. It also has hilarious audio of radio commentators narrating the most famous goals (spoiler alert: most end in an ecstatic scream of “Goooooooooool”) and soccer personalities describing their most abiding memories of the game. One renowned commentator describes how, as a boy, his family (like most in Brazil) was so superstitious that he had to sit in the same chair during every World Cup match while his father held a rolled-up magazine under his armpit for luck.
There’s not a lot left of historic São Paulo, a once-elegant city built in the colonial European style that has been swept away by the frenetic pace of expansion and redevelopment. As British novelist James Scudamore described it in his 2010 novel, Heliopolis, “Town planning never happened: there wasn’t time. The city ambushed its inhabitants, exploding in consecutive booms of coffee, sugar and rubber, so quickly that nobody could draw breath to say what should go where. It has been expanding ever since, sustained by all that ferocious energy.” Walking through the city, you sometimes get an odd whiff of nostalgia for a place you’ve never been, a faint echo of the 1950s-era skyscrapers of the New York of black-and-white photos.
The city is easy to navigate – the extensive metro is clean and safe, and cabs are plentiful and reasonably priced. Avoid buses at all costs – they are generally packed, chaotic, and move too fast for their own safety.
To get away from the bustle of this city of 20 million souls, head to São Paulo’s equivalent of Central Park. A leafy sweep of lakes, lawns, and tropical trees with unpronounceable names, Ibirapuera Park, in the central Vila Mariana neighborhood, is where paulistanos go to unwind, have a picnic, or jog along paths that weave through the greenery. It is beautiful after dark, too, when the heat of the day is gone and the fountain on the lake is lit red and orange to look like flickering flames.
One treasure that escaped the city’s wild redevelopments is the magnificent Museu Paulista, built in 1895. It was once home to the Natural History Museum and now presents the history of the city. It looks out on a park that gently rolls down a hillside, past fountains and pools, to a vast stone monument to independence from Portugal.
But if you really want to escape, grab a cab and ask for the Instituto Butantan. Looking like a small slice of Belle Époque Europe dropped into the tropical woods of São Paulo’s western suburbs, this is one of the city’s most bucolic and unusual sites. Built more than a century ago as a medical research facility after an outbreak of bubonic plague, it houses a huge collection of venomous snakes. (Fortunately, because it is still a research center, it is also Latin America’s largest producer of antivenoms, antitoxins, and vaccines.) You can wander rows of rattlesnakes, cobras, king snakes, and massive tropical boa constrictors, as well as a collection of giant tropical spiders that will make your skin crawl. A sign on the edge of the leafy park warns you not to enter the forest – and having seen what’s in the cages, you won’t want to.
São Paulo has a thriving music scene, and it moves to the beat of the samba. In the city center, the Bar Você Vai Se Quiser on the trendy Praça Roosevelt has long been a magnet for music lovers. At Bar Favela in Vila Madalena, an all-female lineup called Samba de Rainha plays to a packed house on Sundays. Or grab a bite at the nearby Grazie a Dio! dance bar and watch the locals hit their rhythm. After dark, it’s best to stay away from the old city center near the Sé, but the restaurant and bar areas such as Jardim Paulista and Pinheiros are safe to stroll.
One of the best ways to cap off a day in São Paulo is with a caipirinha, the delicious cocktail of cachaça, freshly squeezed lime, and sugar. And one of the liveliest streets to enjoy one on is Rua Aspicuelta, in the bohemian neighborhood of Vila Madalena, which thrums with bars and restaurants, and whose sidewalks overflow with young paulistanos after dark, doing what their city is famous for – living it up.
Register for the 2015 Rotary International Convention, 6-9 June, by 15 December for special pricing. Go to www.riconvention.org

No comments: