เมืองแห่งความกลมกลืนในความแตกต่าง สถานที่จัดประชุมใหญ่โรตารีสากลปี ๒๕๕๘ |
โดย เจมส์ ไฮเดอร์
ริโอคือโปสเตอร์ทิวทัศน์ ของโลกยุคใหม่ที่เป็นหาดสวรรค์ ของผู้นิยมความสุขสนุกสนาน อยู่ท่ามกลางขุนเขาลำเนาไพร ผู้คนงดงามในชุดวับ ๆ แวม ๆ นี่เป็นข้อดีเด่นที่คนเพาลิ สตาโน (คนในเซาเปาโล) ต้องยอมรับอย่างเสียไม่ได้ แล้วมักถามกันว่า "แล้วเมืองที่เลิศหรูนั้ นจะหาอาหารมื้อดี ๆ ทานกันได้ไหม"
ทั้งนี้เป็นเพราะเซาเปาโลมี อาคารสูงตั้งตระหง่านอยู่บนที่ ราบสูงจับจ้องไปยังที่ราบต่ำเบื ้องหน้าที่เป็นชายฝั่งทะเล อันเป็นอนุสาวรีย์แห่งชีวิตที่ หรูหรา เปรียบดังนิวยอร์คเมืองร้อนก็ว่ าได้ ชาวเมืองต่างภาคภูมิใจในความเป็ นเมืองศูนย์กลางธุรกิจของโลกที่ มีเศรษฐกิจใหญ่เป็นอันดับเจ็ด และพวกเขายังยืนยันว่าที่นี่ เป็นเมืองแห่งอาหารอร่อยที่สุ ดในอเมริกาใต้
นอกเหนือจากความมั่งคั่ งทางเศรษฐกิจที่กระจุกตัวที่ เซาเปาโลแล้ว หุบเขาอาคารระฟ้าที่เป็นศูนย์ กลางอย่างอาเวนนิดา เปาลิสต้าเป็นพื้นที่ ๆ ก่อให้เกิดรายได้ประชาชาติมากถึ ง ๑ เปอร์เซนต์ของทั้ งหมดของประเทศที่มีชายหาดยาวสุ ดลูกหูลูกตานี้ ที่เป็นเช่นนี้ส่วนหนึ่งเกิ ดจากเศรษฐกิจของชาวญี่ปุ่นโพ้ นทะเ นี่มากกว่าที่ใด ๆ ในโลก อันเป็นผลสืบเนื่องจากการเปิ ดประเทศต้อนรับนักลงทุนจากทั่ วโลกของบราซิลในช่วยต้น ๆ ของศตวรรษที่ ๒๐ พอดีกับญี่ปุ่นก็ประสบกั บความยากลำบากในการทำมาหากิ นในประเทศตนเองหลังการล้ มระบอบศักดินา จึงอพยพออกนอกประเทศมาตั้งถิ่ นฐานรวมตัวกันหนาแน่นในเขตที่ เรียกว่า "ลิเบอร์เดด" ที่เต็มไปด้วยร้านค้า กลิ่นอายแบบญี่ปุ่น และมีร้านซูชิอยู่มากมายอย่ างเหลือเชื่อ
ถัดจากลิเบอร์เดดไปสองสามช่ วงถนน หากคุณเดินแบบทอดน่องไปเรื่อย ๆ ผ่านโบสถ์ขนาดใหญ่หรือที่มีชื่ อว่า "แคททีดรัล ดาเซ" และผ่านอาคารอพาร์ทเมนต์ที่ด้ านหน้าตกแต่งด้วยศิลปกรรมยุ คใหม่สร้างตอนที่ศูนย์กลางเมื องแห่งนี้ยังเต็มไปด้วยพื้นที่ ปลูกต้นชา ที่นี่คือศูนย์กลางของเมืองซึ่ งเดิมเป็นที่ตั้งโบสถ์คริสต์ ของหมอสอนศาสนานิกายเยซูอิท ทำให้มองเห็นถึงสภาพบ้านเมื องแบบบ้านนอกที่สืบทอดให้เห็ นในปัจจุบัน ตั้งตระหง่านอยู่ในจตุรัสเหมื อนเป็นคนแคระท่ามกลางอาคารที่ ทำการขนาดสูงที่มีอายุกว่าร้ อยปี พระที่เคยดูแลโบสถ์ไม่มีอีกต่ อไปแล้ว อาคารเหล่านั้นถูกครอบครองโดยร้ านขนมที่ขายขนมโบโล (ขนมเค้กแบบโปรตุเกส) หรือขนมเค้กที่ทานอร่อยเสริฟพร้ อมกาแฟในพื้นที่สวนหลังร้าน
แต่ถ้าหากต้องการเจาะลึกถึงหั วใจของการปรุงอาหารเลิ ศรสของเซาเปาโลต้องไปที่เมอร์ คาโดมูนิซิปาล ตลาดใหญ่ทรงวิคตอเรียที่ดูจากข้ างนอกคล้ายปลายทางสถานี รถไฟในลอนดอน สำหรับผู้ที่มาร่วมประชุมใหญ่ โรตารีสากล คุณอาจเรียกแท็กซี่จากศูนย์ ประชุมอันเฮมบีข้ามแม่น้ำไทเต้ ได้อย่างง่ายดาย ภายในตลาดคุณจะพบกับร้านค้าต่ าง ๆ มากมายขายสินค้าประเภทเครื่ องเทศ ผลไม้ เนื้อสัตว์แปรรูป ปลาค็อดดองเค็ม [ที่พอร์โกเฟลิทซ์ คุณอาจซื้อหมูได้ทั้งตัว หรือตัวแคปิบารา (สัตว์คล้ายหนูที่ตัวใหญ่กว่ าแต่ไม่มีหาง)] บนชั้นสองของตลาดคือระเบี ยงขนาดใหญ่เรียงรายไปด้วยร้ านกาแฟ คุณสามารถหาแซนด์วิชและเบียร์ เย็น ๆ ที่เรียกกันว่า "ช็อป" ทานดื่มไปพร้อมกับกวาดสายตาดู ความวุ่นวายของตลาดด้านล่าง
Figueira Rubaiyat |
ฟิกูอีรารุไบยาท ถือดูเหมือนจะเป็นภัตตาคารที่ตั ้งอยู่ในทำเลดีที่สุดของเมื องบนถนนสายทันสมัย "แฮดดอกโลโบ" (หรือ รูแฮดดอกโลโบ) ในจาร์ดีมเปาลีสตา สวนภายในภัตตาคารแห่งนี้ มีโต๊ะตั้งอยู่รายรอบต้ นไทรขนาดใหญ่ที่มีกิ่งก้านแผ่ ขยายออกไปไกลครอบคลุมแขกที่ มาใช้บริการเกือบทุกคน ดูไปคล้ายคอไดโนเสาที่ยื่ นออกจากลำตัวยาวออกไปจนทะลุหลั งคากระจกด้านบน คนส่วนใหญ่มาที่นี่เพื่อทานเนื ้อแบบบราซิลเลียนหรืออาร์เจนติ น่า แต่เนื้อแกะคือหนึ่ งในยอดอาหารจานโปรดที่ผมชอบเป็ นพิเศษ และอาหารที่ปรุ งโดยปลาจากอะเมซอนก็อร่อยไม่แพ้ อาหารในเมืองมานอส.
เชฟอาหารญี่ปุ่นระดับปรมาจารย์ ในเมืองก็พบได้ในภัตตาคารระดั บบน เช่นที่ไอโซเมะ เข้าไปนั่งที่บาร์ไม้มองดู เชฟเตรียมอาหารอย่างพิถีพิถั นไม่ว่าจะเป็นซูชิหรือซาชิมิต้ นตำหรับ หรือจะเป็นอาหารพันธ์ผสมญี่ปุ่ นกับบราซิลเลียนแบบฟิวชั่นเช่ นหอยนางรมย่างโรยเสาวรส
แต่การหาอาหารชิมในตลาดล่างก็ เป็นเรื่องที่ไม่ ควรพลาดในเซาเปาโลเช่นกัน อาหารภาคพื้นอื่น ๆ หารับประทานได้เช่นกั นโดยเฉพาะอาหารทะเลภาคอีสาน ซึ่งที่ขึ้นชื่อที่สุดต้องเป็ นที่โมโคโตะในวีลาเมเดอีรอส ขับรถ ๔๐ นาทีไปทางเหนือจากกลางเมือง ไกลหน่อยแต่คุ้ม มันเริ่มต้นชีวิตเหมือนจากรู กลางกำแพงห้องครัวที่สร้ างโดยโฮเส่ โอลิเวียร่า เดอ อัลเมดา ผู้ซึ่งอพยพมาจากเพอร์นัมบู โกในภาคอีสานของบราซิล วิธีการทำอาหารแบบบ้าน ๆ ของเขาซึ่งรวมถึงสูตรลับสุ ดยอดอาหารปรุงจากเนื้อกับน้ำถั่ ว ทำให้ผู้คนหลงไหลรสชาติกันทั่ วบ้านทั่วเมืองและตลอดปี เหตุนี้เขาจึงยอมขยายกิจการที่ ทำอยู่ออกไปจนนิวส์วีคนำไปบรรจุ เป็นหนึ่งใน ๑๐๑ ร้านอาหารที่ดีที่สุดในโลก.
ที่โมโคโตะนี้ยังเป็นแห่ งแรกในโลกที่บริกรเสิร์ฟเหล้ าคาชัคก้า ซึ่งเป็นเครื่องดื่มที่เดิมผลิ ตจากชานอ้อยโดยทาสที่ทำงานในไร่ มักนิยมดื่มเพื่อการเฉลิมฉลอง ลีอันโดร บาทิสต้าจะนำคุณชมห้องเก็บเครื่ องดื่มชั้นเลิ ศหลากหลายประเภทของประเทศ สุดยอดของเครื่องดื่มที่ เขาชอบเป็นพิเศษคือยี่ห้ อฮาวานาเทียบชั้นได้กับเหล้าสก๊ อตที่ผลิตจากมอลต์ มันสูสีกันในด้านความนุ่ มและราคา และที่โชว์ได้ว่าดีที่สุดเป็ นอันดับสองและคุณสามารถซื้อกลั บบ้านได้เลยคือเว็บเบอร์เฮาส์ ที่คุณจะรู้สึกถึงร่องรอยของวนิ ลา รสชาตินุ่มแบบไวน์ซอแตน (ฝรั่งเศส) มากกว่าจะเป็นสุรา
เมื่อหนังท้องตึงกระเป๋าเริ่ มแฟบ ก็ถึงเวลาลองสัมผัสความน่ าหลงใหลอีกด้านหนึ่งขอเมืองนี้ นั่นคือฟุตบอลหรือซ็อคเกอร์ แต่ที่นี่เรียกกันว่า "ฟุชบอล" เป็นกิจกรรมที่เป็นมากกว่ าความน่าหลงใหลของคนทั้งประเทศ บางคนเปรียบเหมือนเป็นศาสนาหนึ่ ง และมันเกิดขึ้นที่เซาเปาโลนี่ เอง ชาลส์ มิลเลอร์ บุตรชายของวิศวกรรถไฟชาวสก๊อตมี แม่เป็นชาวบราซิลเลียน เกิดในปี พ.ศ.๒๔๑๗ ได้รับการศึกษาที่ประเทศอังกฤษ เขาได้เข้าทีมฟุตบอลลอนดอนคอรี นเธียนส์ ซึ่งตอนนี้ปิดตัวไปแล้ว เมื่อเขาเดินทางกลับบ้านเกิด เขาเอาลูกบอลหนังสองลูก รองเท้าฟุตบอลคู่หนึ่ง และคู่มือกฎกติกาฟุตบอลกลับมาบ้ านด้วย จากนั้นมากีฬาลูกหนังนี้ก็เป็ นที่นิยมในบราซิล และทำให้ประเทศนี้มีชื่อติดที มดังในประวัติศาสตร์ซ็อคเกอร์ โลก โดยมีสถิติชนะเลิศในเวิร์ลด์คัพ ๕ ครั้ง และยังมียอดนักฟุ ตบอลโลกหลายคนที่มาจากบราซิล
ชื่อ "คอรีนเธียนส์" (ชื่อเต็มคือ "สโมสรกีฬาคอรีนเธียนส์เปาลีสต้ า") ปัจจุบันเกี่ยวข้องกั บสโมสรดาวรุ่งที่สุดในโลกแห่ งหนึ่ง ที่มีแฟนบอลจำนวนหนึ่งยอมออกทุ นจัดพิธีศพกับให้บรรดาผู้ให้ การสนับสนุนรุ่นเก่าแก่ของทีมฟุ ตบอลนั้น พวกเขาออกให้ทุกอย่างไม่ว่ าจะเป็นโลงศพ เครื่องประดับของทีม และนักไวโอลีนที่ คอยบรรเลงเพลงประจำทีม มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญเลยที่ เซาเปาโลจะได้รับการเสนอชื่อเป็ นเจ้าภาพจัดการแข่งขันเวิร์ลด์ คัพ ๒๐๑๔ ในสนามใหม่ล่าสุดที่ลงทุนสร้ างเกือบห้าร้อยล้านเหรียญสหรัฐ อันถือว่าเป็นบ้านใหม่ของ "คอรีนเธียนส์"
Museu do Futebo |
คุณอาจได้ทั้งอาหารอร่อยและดูฟุ ตบอลนัดเด็ดโดยไม่ต้องเลือกอย่ างใดอย่างหนึ่ง โดยไปที่สนามกีฬาโมรูมบี้ ตั้งอยู่ในแหล่งหรูหราที่สุ ดของเซาเปาโล ซึ่งมีชื่อเรียกเหมือนกันว่า "โมรูมบี้" ที่นั่นคุณสามารถเอาบัตรเข้ าชมแลกเป็นที่นั่งในร้านอาหารญี ่ปุ่น "โคจิ" ได้ ร้านนี้เสิร์ฟซูชิท้องซาลมอนกั บมะนาวที่อาจทำให้คุณลื มความสนใจในเกมที่กำลังเล่น ที่นี่เป็นอีกที่หนึ่งที่เป็ นสนามกีฬาบนพื้นดินที่ อาจหาอาหารและเครื่องดื่มดี ๆ รับประทานได้
เพิ่มเติมสำหรับแฟนบอล ผู้แวะเวียนไปที่ "มูซิอูดูฟุชบอล" (พิพิธภัณฑ์ฟุตบอล) ที่เป็นส่วนหนึ่งและอยู่ ภายในสนามกี ฬาเปาโลมาชาโดเดอคาวาโล อารีนาที่มีมาตั้งแต่ทศวรรษ 1940 แทรกตัวระหว่างอัฒจรรย์ ของสนามลาดเอียงแห่งไฮกีอั นโนโปลีส (อีกชื่อของโมรูมบี้) ภายในจัดวางเรื่องราวอย่างน่ าสนใจแฝงอารมณ์ขันให้เห็น กระนั้นก็สะท้อนให้เห็นความศรั ทธาในกีฬาฟุตบอลของชาวบราซิล ทำให้ผู้เยี่ยมชมรู้สึกถึงแง่ งามของเกมฟุตบอล ที่อยากอวดคือห้องรูปบราซิลในสี แซปเปียเล่าเรื่องราวในอดีตครั้ งเมื่อฟุตบอลเริ่มเข้ ามาในประเทศนี้ การจัดแสดงสิ่งของที่เด็กข้ างถนนซึ่งบางคนกลายเป็ นมหาเศรษฐีในวงการซ็อกเกอร์ เคยเป็นเจ้าของตั้งแต่ ของประเภทตุ๊กตาไปถึงถุงเท้ าเตะบอลและแม้กระทั่งก้อนหิน ที่มีสีสันมากขึ้นก็คือเสียงบั นทึกจากวิทยุในอดีตของนักพากย์ กีฬาที่กำลังปลุกเร้าใจผู้ฟั งในเกมประวัติศาสตร์การทำประตู ของบราซิล (คำเตือนนักทำประตู : ส่วนใหญ่จบลงด้วยเสียงเชียร์อย่ างตื่นเต้นของคนดูคล้าย ๆ "โกลลลลลลลลลลลล") และความทรงจำดี ๆ ของนักซ็อกเกอร์ในเกมที่เขาเล่น นักวิจารณ์กีฬาที่มีชื่อเสี ยงคนหนึ่งเล่าให้ฟังถึงความเชื่ อที่เขาและครอบครัวเคยมีร่วมกั นเมื่อครั้งเป็นเด็ก (เหมือนชาวบราซิลส่วนใหญ่) ว่าเวลานั่งเชียร์ฟุตบอลโลกจะต้ องนั่งม้านั่งตัวเดียวกันทั้งบ้ าน ในขณะที่ผู้เป็นพ่อจะเอาแมกกาซี นม้วนสอดไว้ที่รักแร้เพื่ อนำโชค.
ประวัติศาสตร์ไม่มีให้ชมมากนั กในเซาเปาโล เมืองที่ครั้งหนึ่งถูกสร้ างภายใต้การครอบครองและด้วยอิ ทธิพลของยุโรป แล้วก็ถูกลบล้างออกไปด้ วยการแพร่ขยายและความซ้ำซ้ อนของการพัฒนาอย่างบ้าคลั่ง ดั่งคำกล่าวของนักประพันธ์ชาวอั งกฤษ เจมส์ สกูดามัวร์ที่บรรยายในหนังสือชื ่อ "เฮลิโอโปลิส" ของเขาเมื่อปี พ.ศ.๒๕๕๓ ว่า "เมืองที่ไม่เคยมีการวางผังเมือง เมืองที่ไม่มีมิติของเวลา เพราะชาวเมืองถูกลอบจู่ โจมโดยความเป็นเมืองนั่นเอง โดนระเบิดลูกแล้วลูกเล่าอย่างต่ อเนื่องจากการบูมปลูกกาแฟ น้ำตาล แล้วก็มายาง มันเกิดขึ้นเร็วมากจนไม่มี ใครจะหยุดหายใจแล้วถามคำถามว่ าเราทำอะไรและจะไปที่ไหน จากนั้นมามันก็ขยายตัวไปเรื่อย และตามมาด้วยการใช้พลังงานอย่ างมากมายมหาศาล หากคุณเดินไปในเมืองบางครั้ งอาจสัมผัสกับกลิ่ นอายบรรยากาศเก่า ๆ จากสถานที่บางแห่งแบบที่คุณไม่ เคยสัมผัสมาก่อน เช่นภาพเลือนรางสี ขาวดำของอาคารระฟ้าอย่างในนครนิ วยอร์คทศวรรษที่ ๑๙๕๐
ที่เมืองนี้เราสามารถเดิ นทางไปที่ต่าง ๆได้อย่างง่ายดาย ส่วนต่อขยายของเมืองมีรถไฟฟ้าที ่สะดวกและปลอดภัย แท็กซี่มีมากมายและไม่แพงด้วย แต่ควรหลีกเลี่ยงการใช้ รถโดยสารเพราะปกติจะแน่นและค่ อนข้างวุ่นวายซ้ำยังขับกันเร็ วเกินไป อ้างว่าเพื่อความปลอดภัย
Ibirapuera Park |
หากจะมีสถานที่สักแห่งหนึ่งที่ รอดพ้นจากเงื้อมมือของความซ้ำซ้ อนของการพัฒนา นั่นก็คือพิพิธภั ณฑ์แห่งเปาลีสต้า (หรือ มูซิอูเปาลิสต้า) สร้างขึ้นในปี พ.ศ.๒๔๓๘ ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นพิพิธภั ณฑ์ประวัติศาสตร์ธรรมชาติ ปัจจุบันเน้นแสดงประวัติศาสตร์ ของเมืองนี้ ที่นี่ตั้งอยู่ในสวนบนเนิ นเขาทอดผ่านสระและบ่อน้ำหลายแห่ งไปจรดที่อนุสาวรีย์ (ประกาศอิสรภาพจากโปรตุเกส) ขนาดใหญ่
Instituto Butantan |
Samba de Rainha |
วิธีปิดฉากวันแห่งการท่องเที่ ยวที่ดีที่สุดในเซาเปาโลวิธีหนึ ่งคือการปิดด้วยไกปิรินยา หรือเหล้าค็อกเทลคาชัคกาพร้อมกั บบีบมะนาวผสมน้ำตาล ถ้าจะจบแบบนี้ต้องไปที่ถนนแอสปิ กวยต้าใกล้ ๆ วีลามาดาลีนา ซึ่งเป็นทั้งภัตตาคารและที่ฟั งเพลง และตลอดทางเท้าที่คลาคล่ำไปด้ วยหนุ่มสาวเปาลีสต้าแฝงตั วในความมืดทำในสิ่งที่วัยรุ่ นเมืองเป็นที่รู้จักทำกัน -สุขกันเถิดเรา
ลงทะเบียนร่วมประชุมใหญ่โรตารี สากลปี ๒๕๕๘ ที่จะจัดขึ้นระหว่างวันที่ ๖-๙ มิถุนายน โดยให้ลงทะเบียนล่วงหน้าก่อนวั นที่ ๑๕ ธันวาคม ได้ที่ www.riconvention.org
by James Hider
Which is the better city, Rio de Janeiro or São Paulo? That is the great debate that dominates Brazilian life, and probably always will.
Rio is the global poster child for beachfront hedonism, with its mountains and jungles and beautiful people in skimpy clothing. This is something paulistanos grudgingly admit. They then invariably ask, “Where in the Marvelous City can you get a decent meal?”
Aside from the sheer concentration of wealth in São Paulo – its central skyscraper canyon, the Avenida Paulista, contains 1 percent of the nation’s GDP in its milelong stretch – part of the city’s gastronomic greatness stems from having the largest Japanese population outside of Japan. This legacy of the early 20th century, when Brazil was hungry for immigrants and post-feudal Japan was suffering famine, has left an entire area of the city center, known as Liberdade, full of Japanese shops, festivals, and amazing sushi restaurants.
A few blocks away from Liberdade – if you stroll past the hulking cathedral, or Catedral da Sé, and the crumbling art nouveau facades of apartment blocks built when the center was still surrounded by tea plantations – you come to São Paulo’s ground zero: the 16th-century Jesuit mission, an oddly rural-looking relic standing on a small square and dwarfed by high-rises and grandiose century-old office buildings. The monks who ran the mission are long gone, replaced by bakers who sell a mean bolo, or cake, to be savored with a Brazilian coffee in a small courtyard out back.
But to really leap into São Paulo’s exotic gourmet heart, start at the Mercado Municipal, the vast Victorian market hall that looks a little like a London railway terminal from the outside. For Rotary convention goers, it’s an easy cab ride across the Tietê River from the Anhembi Convention Center. Inside, you’ll find a labyrinth of stalls selling all varieties of Brazilian spices and fruit, cured meats, and salted cod. (At the Porco Feliz, you can pick up an entire pig, or order a capybara, the largest rodent in the world.) Upstairs is a huge balcony packed with cafes where you can down sandwiches and ice-cold draft beer, called chope, and contemplate the bustle below.
If you’re looking to go upmarket, São Paulo has some of the world’s highest-rated restaurants. At the top is D.O.M., in Jardim Paulista, frequently cited as one of Latin America’s best – if not the best. Its chef, Alex Atala, made Time magazine’s list of the 100 most influential people last year. He harvests his ingredients from sustainable sources in the Amazon, making frequent trips to seek out plants and fish with unpronounceable names, and helps small farmers produce organic crops profitably. The result is a home-grown Brazilian haute cuisine that has been much imitated, but not yet rivaled.
Figueira Rubaiyat commands one of the most impressive settings in the city, on Jardim Paulista’s glitzy Rua Haddock Lobo. In its garden, tables cluster around an enormous banyan tree whose branches snake out over diners like diplodocus necks before disappearing through the glass roof. Most people go for the Brazilian or Argentine beef dishes, but the lamb is among the best I have ever eaten, and the selection of meaty Amazon fish is as good as anything outside Manaus.
The city’s Japanese master chefs have also gone upmarket: At tiny Aizomê, sit along the wooden bar and watch as they prepare dishes ranging from traditional sushi and sashimi to Japanese-Brazilian fusion cuisine, such as grilled oysters with passion-fruit glaze.
But in São Paulo, eating downmarket doesn’t mean missing out. Regional cuisines are well represented, especially the northeast’s homey seafood-rich dishes. By far the most renowned spot for this is Mocotó in Vila Medeiros, a 40-minute drive north of the city center but worth the trek. It began life as a hole-in-the-wall kitchen set up by José Oliveira de Almeida, a migrant from Pernambuco in Brazil’s drought-plagued northeast. His home cooking – including his trademark meat and bean broth, made according to a secret recipe – has attracted such a lively crowd over the years, he was forced to expand into a full-scale restaurant that Newsweek listed as one of the 101 best eateries around the globe.
Mocotó also boasts the world’s first and only sommelier of cachaça – Brazil’s most celebrated native drink, originally distilled on slave plantations from pulped sugar cane. Leandro Batista will give you a tour of the best brews from the country’s vast range: His top tip is the Havana brand, which rivals single-malt Scotch for smoothness and price, but a close second-best, and one to bring home, is Weber Haus, with a hint of vanilla bean that gives it the softness of a good Sauternes rather than a spirit.
Once your belly is full and your wallet more or less depleted, it’s time to sample the city’s other passion: soccer. Futebol, as they call it here, is more than a national obsession; it’s more like a religion, and São Paulo is the place where it all began. Charles Miller, the son of a Scottish railway engineer and an Anglo-Brazilian mother, was born here in 1874 and studied in Britain, where he became a footballer for the now-defunct London Corinthians. When he returned to his native city, he brought with him two leather footballs, a pair of football boots, and a book of rules. The sport quickly caught on, and Brazil went on to become the most decorated national team in history, with a record five World Cup titles under its belt and an undisputed roster of some of soccer’s greatest players.
The name Corinthians is now associated with one of the most lucrative clubs in the world, whose fans are so devoted that it offers funeral services for die-hard supporters, complete with a coffin in the team’s colors and a violinist to play its anthem. It is no coincidence that São Paulo was picked to host the opening match of the 2014 World Cup in a spanking-new stadium built for about half a billion dollars, which is the new home of the Corinthians.
If you plan to catch a game, you can choose from a host of teams, including São Paulo, Palmeiras, and Portuguesa. Down the road, the team of Santos, from the dock city of the same name, was the club of footballing legend Pelé
You can combine the city’s loves for fine dining and football at Morumbi stadium, located in one of the swankier areas of São Paulo, also called Morumbi. There you can trade in the bleachers for a spot at Koji, a wonderful little Japanese restaurant whose salmon-belly sushi with a citrus twist is enough to distract even the most ardent fans from the game. It is also one of the few places in Brazil’s dry stadiums where spectators can enjoy a drink.
For more football, visit the Museu do Futebol under the bleachers of the Paulo Machado de Carvalho stadium, an impressive 1940s arena wedged among the green slopes of Higienópolis. With a lively layout and a wry sense of humor – despite dealing with Brazil’s holy of holies – it captures the essence of the beautiful game. Highlights include a room full of sepia photos of Brazil from the time when football first arrived, and a display of objects that the nation’s street kids – some destined to become multimillionaire soccer legends – use in kickabouts, from dolls’ heads to rolled-up socks and even rocks. It also has hilarious audio of radio commentators narrating the most famous goals (spoiler alert: most end in an ecstatic scream of “Goooooooooool”) and soccer personalities describing their most abiding memories of the game. One renowned commentator describes how, as a boy, his family (like most in Brazil) was so superstitious that he had to sit in the same chair during every World Cup match while his father held a rolled-up magazine under his armpit for luck.
There’s not a lot left of historic São Paulo, a once-elegant city built in the colonial European style that has been swept away by the frenetic pace of expansion and redevelopment. As British novelist James Scudamore described it in his 2010 novel, Heliopolis, “Town planning never happened: there wasn’t time. The city ambushed its inhabitants, exploding in consecutive booms of coffee, sugar and rubber, so quickly that nobody could draw breath to say what should go where. It has been expanding ever since, sustained by all that ferocious energy.” Walking through the city, you sometimes get an odd whiff of nostalgia for a place you’ve never been, a faint echo of the 1950s-era skyscrapers of the New York of black-and-white photos.
The city is easy to navigate – the extensive metro is clean and safe, and cabs are plentiful and reasonably priced. Avoid buses at all costs – they are generally packed, chaotic, and move too fast for their own safety.
To get away from the bustle of this city of 20 million souls, head to São Paulo’s equivalent of Central Park. A leafy sweep of lakes, lawns, and tropical trees with unpronounceable names, Ibirapuera Park, in the central Vila Mariana neighborhood, is where paulistanos go to unwind, have a picnic, or jog along paths that weave through the greenery. It is beautiful after dark, too, when the heat of the day is gone and the fountain on the lake is lit red and orange to look like flickering flames.
One treasure that escaped the city’s wild redevelopments is the magnificent Museu Paulista, built in 1895. It was once home to the Natural History Museum and now presents the history of the city. It looks out on a park that gently rolls down a hillside, past fountains and pools, to a vast stone monument to independence from Portugal.
But if you really want to escape, grab a cab and ask for the Instituto Butantan. Looking like a small slice of Belle Époque Europe dropped into the tropical woods of São Paulo’s western suburbs, this is one of the city’s most bucolic and unusual sites. Built more than a century ago as a medical research facility after an outbreak of bubonic plague, it houses a huge collection of venomous snakes. (Fortunately, because it is still a research center, it is also Latin America’s largest producer of antivenoms, antitoxins, and vaccines.) You can wander rows of rattlesnakes, cobras, king snakes, and massive tropical boa constrictors, as well as a collection of giant tropical spiders that will make your skin crawl. A sign on the edge of the leafy park warns you not to enter the forest – and having seen what’s in the cages, you won’t want to.
São Paulo has a thriving music scene, and it moves to the beat of the samba. In the city center, the Bar Você Vai Se Quiser on the trendy Praça Roosevelt has long been a magnet for music lovers. At Bar Favela in Vila Madalena, an all-female lineup called Samba de Rainha plays to a packed house on Sundays. Or grab a bite at the nearby Grazie a Dio! dance bar and watch the locals hit their rhythm. After dark, it’s best to stay away from the old city center near the Sé, but the restaurant and bar areas such as Jardim Paulista and Pinheiros are safe to stroll.
One of the best ways to cap off a day in São Paulo is with a caipirinha, the delicious cocktail of cachaça, freshly squeezed lime, and sugar. And one of the liveliest streets to enjoy one on is Rua Aspicuelta, in the bohemian neighborhood of Vila Madalena, which thrums with bars and restaurants, and whose sidewalks overflow with young paulistanos after dark, doing what their city is famous for – living it up.
Register for the 2015 Rotary International Convention, 6-9 June, by 15 December for special pricing. Go to www.riconvention.org
A few blocks away from Liberdade – if you stroll past the hulking cathedral, or Catedral da Sé, and the crumbling art nouveau facades of apartment blocks built when the center was still surrounded by tea plantations – you come to São Paulo’s ground zero: the 16th-century Jesuit mission, an oddly rural-looking relic standing on a small square and dwarfed by high-rises and grandiose century-old office buildings. The monks who ran the mission are long gone, replaced by bakers who sell a mean bolo, or cake, to be savored with a Brazilian coffee in a small courtyard out back.
But to really leap into São Paulo’s exotic gourmet heart, start at the Mercado Municipal, the vast Victorian market hall that looks a little like a London railway terminal from the outside. For Rotary convention goers, it’s an easy cab ride across the Tietê River from the Anhembi Convention Center. Inside, you’ll find a labyrinth of stalls selling all varieties of Brazilian spices and fruit, cured meats, and salted cod. (At the Porco Feliz, you can pick up an entire pig, or order a capybara, the largest rodent in the world.) Upstairs is a huge balcony packed with cafes where you can down sandwiches and ice-cold draft beer, called chope, and contemplate the bustle below.
If you’re looking to go upmarket, São Paulo has some of the world’s highest-rated restaurants. At the top is D.O.M., in Jardim Paulista, frequently cited as one of Latin America’s best – if not the best. Its chef, Alex Atala, made Time magazine’s list of the 100 most influential people last year. He harvests his ingredients from sustainable sources in the Amazon, making frequent trips to seek out plants and fish with unpronounceable names, and helps small farmers produce organic crops profitably. The result is a home-grown Brazilian haute cuisine that has been much imitated, but not yet rivaled.
Figueira Rubaiyat commands one of the most impressive settings in the city, on Jardim Paulista’s glitzy Rua Haddock Lobo. In its garden, tables cluster around an enormous banyan tree whose branches snake out over diners like diplodocus necks before disappearing through the glass roof. Most people go for the Brazilian or Argentine beef dishes, but the lamb is among the best I have ever eaten, and the selection of meaty Amazon fish is as good as anything outside Manaus.
The city’s Japanese master chefs have also gone upmarket: At tiny Aizomê, sit along the wooden bar and watch as they prepare dishes ranging from traditional sushi and sashimi to Japanese-Brazilian fusion cuisine, such as grilled oysters with passion-fruit glaze.
But in São Paulo, eating downmarket doesn’t mean missing out. Regional cuisines are well represented, especially the northeast’s homey seafood-rich dishes. By far the most renowned spot for this is Mocotó in Vila Medeiros, a 40-minute drive north of the city center but worth the trek. It began life as a hole-in-the-wall kitchen set up by José Oliveira de Almeida, a migrant from Pernambuco in Brazil’s drought-plagued northeast. His home cooking – including his trademark meat and bean broth, made according to a secret recipe – has attracted such a lively crowd over the years, he was forced to expand into a full-scale restaurant that Newsweek listed as one of the 101 best eateries around the globe.
Mocotó also boasts the world’s first and only sommelier of cachaça – Brazil’s most celebrated native drink, originally distilled on slave plantations from pulped sugar cane. Leandro Batista will give you a tour of the best brews from the country’s vast range: His top tip is the Havana brand, which rivals single-malt Scotch for smoothness and price, but a close second-best, and one to bring home, is Weber Haus, with a hint of vanilla bean that gives it the softness of a good Sauternes rather than a spirit.
Once your belly is full and your wallet more or less depleted, it’s time to sample the city’s other passion: soccer. Futebol, as they call it here, is more than a national obsession; it’s more like a religion, and São Paulo is the place where it all began. Charles Miller, the son of a Scottish railway engineer and an Anglo-Brazilian mother, was born here in 1874 and studied in Britain, where he became a footballer for the now-defunct London Corinthians. When he returned to his native city, he brought with him two leather footballs, a pair of football boots, and a book of rules. The sport quickly caught on, and Brazil went on to become the most decorated national team in history, with a record five World Cup titles under its belt and an undisputed roster of some of soccer’s greatest players.
The name Corinthians is now associated with one of the most lucrative clubs in the world, whose fans are so devoted that it offers funeral services for die-hard supporters, complete with a coffin in the team’s colors and a violinist to play its anthem. It is no coincidence that São Paulo was picked to host the opening match of the 2014 World Cup in a spanking-new stadium built for about half a billion dollars, which is the new home of the Corinthians.
If you plan to catch a game, you can choose from a host of teams, including São Paulo, Palmeiras, and Portuguesa. Down the road, the team of Santos, from the dock city of the same name, was the club of footballing legend Pelé
You can combine the city’s loves for fine dining and football at Morumbi stadium, located in one of the swankier areas of São Paulo, also called Morumbi. There you can trade in the bleachers for a spot at Koji, a wonderful little Japanese restaurant whose salmon-belly sushi with a citrus twist is enough to distract even the most ardent fans from the game. It is also one of the few places in Brazil’s dry stadiums where spectators can enjoy a drink.
For more football, visit the Museu do Futebol under the bleachers of the Paulo Machado de Carvalho stadium, an impressive 1940s arena wedged among the green slopes of Higienópolis. With a lively layout and a wry sense of humor – despite dealing with Brazil’s holy of holies – it captures the essence of the beautiful game. Highlights include a room full of sepia photos of Brazil from the time when football first arrived, and a display of objects that the nation’s street kids – some destined to become multimillionaire soccer legends – use in kickabouts, from dolls’ heads to rolled-up socks and even rocks. It also has hilarious audio of radio commentators narrating the most famous goals (spoiler alert: most end in an ecstatic scream of “Goooooooooool”) and soccer personalities describing their most abiding memories of the game. One renowned commentator describes how, as a boy, his family (like most in Brazil) was so superstitious that he had to sit in the same chair during every World Cup match while his father held a rolled-up magazine under his armpit for luck.
There’s not a lot left of historic São Paulo, a once-elegant city built in the colonial European style that has been swept away by the frenetic pace of expansion and redevelopment. As British novelist James Scudamore described it in his 2010 novel, Heliopolis, “Town planning never happened: there wasn’t time. The city ambushed its inhabitants, exploding in consecutive booms of coffee, sugar and rubber, so quickly that nobody could draw breath to say what should go where. It has been expanding ever since, sustained by all that ferocious energy.” Walking through the city, you sometimes get an odd whiff of nostalgia for a place you’ve never been, a faint echo of the 1950s-era skyscrapers of the New York of black-and-white photos.
The city is easy to navigate – the extensive metro is clean and safe, and cabs are plentiful and reasonably priced. Avoid buses at all costs – they are generally packed, chaotic, and move too fast for their own safety.
To get away from the bustle of this city of 20 million souls, head to São Paulo’s equivalent of Central Park. A leafy sweep of lakes, lawns, and tropical trees with unpronounceable names, Ibirapuera Park, in the central Vila Mariana neighborhood, is where paulistanos go to unwind, have a picnic, or jog along paths that weave through the greenery. It is beautiful after dark, too, when the heat of the day is gone and the fountain on the lake is lit red and orange to look like flickering flames.
One treasure that escaped the city’s wild redevelopments is the magnificent Museu Paulista, built in 1895. It was once home to the Natural History Museum and now presents the history of the city. It looks out on a park that gently rolls down a hillside, past fountains and pools, to a vast stone monument to independence from Portugal.
But if you really want to escape, grab a cab and ask for the Instituto Butantan. Looking like a small slice of Belle Époque Europe dropped into the tropical woods of São Paulo’s western suburbs, this is one of the city’s most bucolic and unusual sites. Built more than a century ago as a medical research facility after an outbreak of bubonic plague, it houses a huge collection of venomous snakes. (Fortunately, because it is still a research center, it is also Latin America’s largest producer of antivenoms, antitoxins, and vaccines.) You can wander rows of rattlesnakes, cobras, king snakes, and massive tropical boa constrictors, as well as a collection of giant tropical spiders that will make your skin crawl. A sign on the edge of the leafy park warns you not to enter the forest – and having seen what’s in the cages, you won’t want to.
São Paulo has a thriving music scene, and it moves to the beat of the samba. In the city center, the Bar Você Vai Se Quiser on the trendy Praça Roosevelt has long been a magnet for music lovers. At Bar Favela in Vila Madalena, an all-female lineup called Samba de Rainha plays to a packed house on Sundays. Or grab a bite at the nearby Grazie a Dio! dance bar and watch the locals hit their rhythm. After dark, it’s best to stay away from the old city center near the Sé, but the restaurant and bar areas such as Jardim Paulista and Pinheiros are safe to stroll.
One of the best ways to cap off a day in São Paulo is with a caipirinha, the delicious cocktail of cachaça, freshly squeezed lime, and sugar. And one of the liveliest streets to enjoy one on is Rua Aspicuelta, in the bohemian neighborhood of Vila Madalena, which thrums with bars and restaurants, and whose sidewalks overflow with young paulistanos after dark, doing what their city is famous for – living it up.
Register for the 2015 Rotary International Convention, 6-9 June, by 15 December for special pricing. Go to www.riconvention.org
No comments:
Post a Comment